Za co kochamy Stworzonko, czyli moje TOP z Cogito

Howdy!

Wy nie wiecie, a ja wiem, że Stworzonko 26 marca 18 lat (przynajmniej w ludzkich latach). Postanowiłam więc, że w formie celebracji tego święta ożywię troszeczkę blog, który jest Stworzonkową genezą. Pragnę wam przedstawić moje ukochane, randomowe fragmenty z różnych wpisów, zapewne z moim komentarzem (a to tylko świętowania część pierwsza). Dzisiejszy film sponsorują dziwne screeny z trzeciego sezonu Sherlocka, które zupełnie nie pasują, ale czemu nie?

Zapraszam,

Kestrel

Nie taki Sherlock straszny jak go malują, czyli stworzonkowy manifest

• 
  
  Stworzonko na samym początku musi Was naprawdę solennie przeprosić, że w ostatnich czasach rzadko bywa na Cogito. Wiąże się to z zespoleniem stworzonkowej egzystencji z różnymi podręcznikami, słownikami i antologiami, a swój finał mieć będzie 8 lutego. Doctor miał swoje Tranzalore, stworzonko ma swój 8 lutego. Tylko gdzie stworzonkowa Clara? (meh, Stworzonko już wtedy mnie znało, no ale cóż *smutek*)

• 
  
  Wracając jednak do meritum- odcinki, odcinki, odcinki, odcinki… w sumie stworzonko powinno napisać to tylko trzy razy (ale po półtorej godziny). Przede wszystkim stworzonko zastanawia się zaiste głęboko, czy tylko ono miało wrażenie, że ogląda przepięknie sfilmowane fanfiction? Co tyczy się zwłaszcza The Sigh of Three. Czy stworzonku to przeszkadza? Otóż, not really. (Stworzonko kocha fanfiction, tylko się nie chce przyznać, takie to ono już jest)


• 
  
  A gdy już przy produkcji jesteśmy- stworzonko także zalicza się do tej niewielkiej części fantomu (stworzonko nie jest jedyne, prawda? Prawda?), którą całkowicie kupiła rodzinna (dosłownie) atmosfera sezonu 3. Rodzice Sherlocka, będący realnymi rodzicami Benedicta, pies Martina, no i oczywiście Amanda. Jak można być nie czułym na urok tak przesłodkiej gromadki nepotystów? Właśnie - Amanda. W stworzonku znowu odzywa się nisza, bowiem w jej Mary zakochane jest całym swoim pokrojonym na fandomowe miłości serduszkiem. I jak stworzonko klasycznie nie znosiło zony Watsona w opowiadaniach, tak współczesna Morstan jest jak dla stworzonka absolutnie idealna. Do tego stopnia, że z Jedynego Prawdziwego Johnlocka, sherlockowy ship stworzonka przeobraził się w True Thresome. (Stworzonko już się nauczyło, że to się nazywa OT3, ale już chyba nie podziela swojego zdania...)

Cięty Bill, czyli gdy sowa równa jest ministrowi

• 
  
  Wyobraźcie więc sobie stworzonko (które nawiasem pracuje nad sprecyzowaniem swojego wizerunku na jakimś papierze z pomocą ołówka i braku talentu w kwestiach artystycznych), które radośnie ściska bilet na show przedziwnej nazwy (Qualmpeddler - stworzonko do tej pory nie może się doszukać co to oznacza) jednego ze swoich ulubionych komików, a na dodatek mające odbywać się na Wembley. Tyle wygrać. Stworzonko wsiada sobie beztrosko wieczorem w metro i spędza całą drogę natrętnie wpatrując się w domniemanego Michaela Fassbendera. Stworzonko wysiada mając przed sobą przepiękną wizję stadionu, który z bliska wydaje się jednak jakby mniejszy… a potem każą mu iść w prawo, bo okazało się, ze Wembley Arena nie znajduje się na stadionie. Stworzonko gratuluje sobie prawdziwie sherlockowej przenikliwości. Oprócz stania w kilometrowej kolejce do wejścia wieczór nadal zapowiada się dobrze. Stworzonko nawet zdążyło dotrzeć na swoje przeurocze, plastikowe siedzenie przed rozpoczęciem show, jako iż Bill rozumiejąc sytuację tłumów przed wejściem nieco się spóźnił.

Przedstawienie życia, czyli stworzonko na Mojo

• 
  
  Kończą zachwyty nad fabułą stworzonko doda tylko, że nie chce spoilerować i ma nadzieję, że może jednak uda się Wam znaleźć tanie libry do Londynu i obejrzeć tą perełkę albo dobry duch reżyser wyda ją na DVD, w każdym razie jedynym problemem dla stworzonka był jej język, bowiem całkowicie mówiona była w cocney. Stworzonko oglądając błogosławiło, że kiedyś interesowało się tym dialektem i potrafiło zrozumieć najważniejsze kwestie. (Stworzonko kocha udawać, że wie niewiele a pewnie zna wszystkie języki świata)

Stworzonko jak uczeń Sokratesa, czyli o poszukiwaniu Idy

• 
  
  [...] Ida stworzonko zachwyciła- oczarowała je delikatnością i subtelnością, także w ujęciu tematu. A jak już przy fabule jesteśmy- stworzonko miast piętnującej rozprawy z Polakami wydającymi Żydów, ujrzało historię niewiniątka napotykającego Prawdziwe Zło, Rzeczywistość i ostatecznie przegrywającego- tak stworzonko już kiedyś wspominało, że jest pesymistką (i większość filmów kończy się dla niego źle). [...]Wróciło do domu, zaparzyło sobie herbatki i jeszcze raz poddało próbie Idę. Po długim zmaganiu się z poczuciem dyskomfortu stworzonko poddało się uznając film Pawlikowskiego za bardzo dobry. Aż? A może jednak tylko. Bowiem, nie można odmówić mu gracji i wdzięku, jednakże jak stworzonko obawiało się- tak liczne nagrody świadczą jednak o randze festiwali. Stworzonko ma takie kontrowersyjne, może nieco nieczułe i infantylne spostrzeżenie, że poziom konkurujących produkcji musiał utrzymywać się na poziomie dobrym, ale z pewnością nie wybitnym. Z taką konkurencją Ida faktycznie mogła zasłużenie wygrać. Lecz nic ponad to. (Już tłumaczę dlaczego ten fragment lubię. Jestem wstrętnym człowiekiem który kocha wyrzucać Stworzonku fakt, że był czas w którym uznało ono Idę za film bardzo dobry i zmieniło zdanie gdzieś po drodze)

I'm not amused, czyli jednak komentarz

• 
  
  Stworzonko, więc apeluje do Was z czystej dobroci serca - nie czytajcie niczego, co pisze ono o filmach, gdyż się na tym wybitnie nie zna, a nawet pozbawione jest jakiegokolwiek wyszukanego smaku i gustu, zadowalając się kinem dla niewybrednych. Ot, żaden z niego znawca, a gada natrętnie. (Bullshit, honey. Ale umieszczam, bo tu widać co nas łączy w Pudełku)

Nie szata zdobi człowieka? Czyli stworzonko zabawia się w stylistkę

• 
  
  A gdy już jesteśmy przy strojach dodających nobliwości. Czemu by w końcu nie podkreślić, że Doctor jest dla spotykanych przezeń stworzeń (ludzi chyba najczęściej) kimś nie tylko tajemniczym (niech symbolem tego będzie, dajmy na to- płaszcz), fascynującym (hmm.. może broda? Brody są fascynujące), ale po prostu czarodziejem (laski! Dajcie mu laski!). Istnieje także możliwość, że stworzonko czyta za dużo Wiedźmina na raz. (Jestem wielką fanką wczesnego, młodego naiwnego Stworzonka)

Ain't no party like geek party, czyli o sztywniakach na imprezach

• 
  
  Stworzonko w ostatnich czasach (no może nie tylko w ostatnich, ale teraz tak jakoś podwójnie wzmocnione) zauważyło, iż odbiera na nieco innych falach niż reszta jego niewielkiego społeczeństwa towarzyszy. Niestety żadna ze stworzonkowych znajomych nie dostaje napadu nieopanowanego śmiechu, gdy podczas przymierzania błękitnej sukienki nagle dochodzi do wniosku, że wygląda jak kanneński Tom Hiddleston. Nie za wielu także rozumie, iż umiejętność tańca czerpana z Pulp Fiction, jest znikomą umiejętnością, a już z pewnością nie wartą publicznego prezentowania na parkiecie. (Stworzonko to wstrętny elitarysta w ukryciu, a przynajmniej kiedyś był bo teraz na imprezy chodzi, ale jakoś nigdy nie ze mną...)

Okej, tego miało być tu dużo więcej. Ale to nie jest istotne, bo Stworzonko dużo dobrego w swoim życiu napisało. I chociaż pewnie płonie teraz ze wstydu, to sorky, ale ja, Kestrel, ogłaszam wszem i wobec, że Cogito jest ważne i kochane i w ogóle wszystko co dobre, bo doprowadziło do postania Pudełka i jest super.

Kestrel

PS. Po tym wpisie pewnie nie żyje, miło było dla was pisać.

PPS. Wszystkie screeny moje, znowu.